Πρώτες σημειώσεις για την εκκλησία

Οι ακατέργαστές μου σημειώσεις που αφορούν στην εκκλησία. Είναι πράγματα που σημείωσα επιγραμματικά, τον πρώτο καιρό των αναζητήσεών μου.

1. Η εκκλησία κηρύττει ότι ο Θεός είναι παντού. Ταυτόχρονα αποθαρρύνει την λατρεία του εκτός εκκλησίας. Μήπως επειδή αν προσεύχομαι μόνος μου δεν προσφέρω πουθενά τον οβολό μου;

2. Όλες οι εκκλησίες είναι όσο γίνεται πιο μεγαλοπρεπείς. Η εξήγηση συνήθως είναι ότι εκεί λατρεύεται ό,τι πιο ιερό. Είναι «ο οίκος του Πατέρα μου». Ο πατέρας που δημιούργησε το αχανές σύμπαν θέλει μεγαλοπρεπή σπίτια στη Γη; Μήπως η μεγαλοπρέπεια πείθει με το δέος, όπως γίνεται με τα κτίρια των τραπεζών πχ; Μεγαλοπρεπές κτίριο σημαίνει αξιοπιστία. Σταθερότητα.

3. Τα ρούχα των ιερωμένων είναι πάντα φανταχτερά. Όσο ψηλότερα στην ιεραρχία, τόσο φανταχτερότερα. Επιβλητικά.

4. Υπάρχουν καμπάνες, μιναρέδες, μεγάλοι και μικροί ναοί. Πάντα κάτι να σου θυμίζει την οργανωμένη εκκλησία.

5. Την μόνη ημέρα που μπορεί κανείς να κοιμηθεί λίγο πιο αργά ή λίγο παραπάνω, πρέπει να ξυπνήσει νωρίς και να πάει να λατρέψει τον Θεό του.

6. Η εκκλησία κηρύττει την εγκράτεια. Στην πλειοψηφία τους, οι προκαθήμενοι είναι ευτραφείς. Επίσης, δεν έχουν τις εκφράσεις αγάπης που θα περίμενε κανείς. Πολλοί εκφράζουν ακραίες και αντίθετες με τη θρησκεία τους απόψεις, αλλά ποτέ δεν «ελέγχονται επίσημα» γι’ αυτό.

7. Οι εκκλησίες έχουν στα χέρια τους τεράστιες περιουσίες.

8. Οι εκκλησίες έχουν μεγάλη κοσμική εξουσία. Αντί να είναι καθαρά πνευματικές, έχουν λόγο σε κάθε κοινωνία. Όσο πιο «υποανάπτυκτη» η κοινωνία, τόσο μεγαλύτερο λόγο έχει η επικρατούσα θρησκεία.

9. Οι εκκλησίες υποθάλπτουν την μισαλλοδοξία, ακόμη και για τα συγγενικά δόγματα. Όσοι πιστεύουν κάτι διαφορετικό απ’ ότι ακριβώς υποστηρίζει η κάθε εκκλησία, θεωρούνται άπιστοι/αλλόθρησκοι/αιρετικοί.

10. Όταν γίνονται φόνοι στο όνομα μιας θρησκείας, οι προκαθήμενοι των εκκλησιών τους δεν καταδικάζουν δημόσια τους φόνους. Σε πολλές περιπτώσεις αντιθέτως τους ενθαρρύνουν ή τους ευλογούν.

11. Οι εκκλησίες έχουν πάντα στρατιώτες που θυσιάζονται γι’ αυτές και τους βαθύτερους σκοπούς τους. Ιερείς που αγωνίζονται, μοναχούς που χτίζουν μοναστήρια και αφήνουν τις περιουσίες τους, ανθρώπους που δίνουν τη ζωή τους. Οι ιεράρχες απλώς εκμεταλλεύονται τα κερδισμένα εδάφη.

12. Όποιος αμφισβητεί το εκάστοτε δόγμα, θεωρείται κατά περίπτωση πλανημένη ψυχή, αιρετικός,      δαιμονισμένος , άθεος.  «Μπήκε μέσα του ο διάβολος». Έτσι ο πιστός βρίσκεται σε ψυχολογικό μπλοκάρισμα να ερευνήσει ή να αμφισβητήσει την θρησκεία της εκκλησίας του. Πρέπει να αρκεστεί στις εξηγήσεις των ιεραρχών του. 

13. Η εκκλησία περιγράφει τους άθεους ως ανήθικους, ακόλαστους και δυστυχισμένους, θεωρώντας ότι μόνο μέσα από τον Θεό, υπάρχει ηθική καλού και κακού. Στην πραγματικότητα, προκειμένου να υπάρξει κοινωνία, οι «ηθικοί κανόνες» υπάρχουν στο DNA μας. Είναι κάτι που βλέπουμε ακόμη και στα ζώα. Όσο «ανώτερα» τόσο περισσότερο. Δεν κλέβεις γιατί δεν θέλεις να σε κλέβουν και γιατί σε μια κοινωνία κλεφτών, κανείς δεν θα είχε τίποτε. Δεν σκοτώνεις, γιατί δεν θέλεις να σε σκοτώσουν, και σε μια κοινωνία δολοφόνων δεν θα έμενε κανείς ζωντανός. Επίσης, είμαστε σκεπτόμενα όντα. Συμπονούμε. Αν ξεφύγουμε απ’ τον εγωισμό, θέλουμε την πρόοδο όλων. Το «σώσιμο της ψυχής» τρώει πολύ χρόνο από το σώσιμο του συνόλου της ανθρωπότητας. Αντί να ξενυχτάς στο εργαστήριο, ξενυχτάς στην αγρυπνία για τη μικρή Μαιρούλα. Φερόμαστε όπως μας μαθαίνουν. Ένα παιδί που μαθαίνει να αγαπάει όλο τον κόσμο ασχέτως χρώματος, φυλής και πίστης γιατί είμαστε όλοι άνθρωποι, θα αγαπάει όλο τον κόσμο και τέλος. Η ικανοποίηση ότι κάνεις κάτι χρήσιμο για τον κόσμο από μόνη της είναι αρκετή ως κίνητρο. Και η ικανοποίηση να κάνεις ένα βάζο από φυσητό γυαλί, είναι μεγαλύτερη από το να σπάσεις το βάζο. Φυσικά, σε κάθε κοινωνία υπάρχουν «αποκλίσεις». Άνθρωποι φέρονται αντικοινωνικά για διάφορους λόγους και με διάφορους τρόπους. Γι’ αυτό υπάρχει νομικό σύστημα, ακόμη και σε κοινωνίες που είναι εντελώς «θρησκευόμενες». Και οι Άμις έχουν συμβούλιο πρεσβύτερων. Επίσης, κοινωνίες που δεν διδάσκονται συγκεκριμένο Θεό, ή δεν έχουν Θεούς που ορίζουν ηθική, λειτουργούν κανονικά.

14. Η εκκλησία έχει εντυπωσιακή ορολογία για όλα. Και παροιμιακές φράσεις που εξηγούν το ανεξήγητο. «Ήταν καλός και τον πήρε νέο. Άγνωσται αι βουλαί». «Εις τόπον χλοερόν», Αλλά και, «στο πυρ το εξώτερο, αιώνια καταδίκη». 

15. Η εκκλησία έχει (και οικονομική) συμμετοχή σε μεγάλες «κοινωνικές εκδηλώσεις» του ανθρώπου. Βάφτιση, γάμος, κηδεία. Ανάλογα με την κοινωνία και τη θρησκεία που κυριαρχεί, όποιος δεν συμμορφώνεται με τον τρόπο που ορίζει η εκάστοτε εκκλησία ότι θα γίνουν οι εκδηλώσεις, μπορεί να έχει πρόβλημα στην κοινωνική ζωή του. (Τα παιδιά δεν αναγνωρίζονται ή θεωρούνται «μιαρά», ο/η σύντροφος δεν έχει δικαιώματα και δεν κληρονομεί/παίρνει σύνταξη εκτός γάμου, ο θανών δεν βρίσκει τόπο να ταφεί και η οικογένειά του στιγματίζεται).

16. Το πόσο ακραίες είναι οι απόψεις μιας εκκλησίας, εξαρτάται από τους καιρούς στους οποίους ζει. Οι εκκλησίες προσαρμόζουν τις διδαχές τους στην εποχή, όσο χρειάζεται ώστε να μη χάνουν πιστούς και αν είναι δυνατόν να προσεγγίζουν και νέους.

17. Οι εκκλησίες καταδικάζουν τους ειδωλολάτρες. Ταυτόχρονα περιφέρουν ή εκθέτουν λείψανα, ιερά κειμήλια, εικόνες κλπ, και οι πιστοί συρρέουν και δίνουν εμμέσως ή αμέσως τον οβολό τους. Κάνουν τάματα. Εγκαταλείπουν ή αρνούνται θεραπείες επειδή έτσι λέει το δόγμα τους, και χάνουν τη ζωή τους.